Zangeres Marty Elkins luisterde als kind vooral naar de radio stations met soul muziek en de late night R & B shows, in haar college jaren hoorde ze de muziek van Ella Fitzgerald en Ellis Larkins en ze maakte ook kennis met de muziek van Charlie Parker, Al Cohn , Zoot Sims en Louis Jordan. Maar doorslaggevend en wat haar leven zou veranderen was de lp van Billie Holliday “Lady in satin”, die zij vond in een lokale vestiging van Woolworth, en vanaf dat moment wijdde ze zich volledig aan de jazz. Een gelukkige omstandigheid was dat er veel jazz muzikanten leefden in haar onmiddellijke omgeving zoals Herb Pomeroy en Dave McKenna. Ze kreeg diverse aanbiedingen om bij deze of gene te zingen en zo ging het balletje rollen. Ze speelde met de Jimmy Ryan All Stars een vast engagement in Brooklyn en met het orgeltrio van Adam Scone, ze klom steeds verder omhoog qua optredens en begeleiders en maakte diverse albums op het Nagel- Heyer label. De belangrijke jazzrecensent Stanley Crouch vertelde het volgende over haar: “Marty Elkins runs her voodoo down. It will remind you of no one else out there. Her voice is always doing those things a jazz singer will do. Marty Elkins is a jazz singer”. Ze heeft inmiddels 6 albums uitgebracht, 4 onder eigen naam en 1 met het Bob Wylde Trio en 1 met Tom Dipietra Quartet.

Mike Richmond was oorspronkelijk gitarist maar na een optreden van Bill Haley & the Comets, dat hij met zijn ouders bijwoonde in de jaren ’50, koos hij voor de contrabas. Inmiddels behoort hij tot groten in de jazz wereld en daarbuiten, hij begeleidde onder meer Stan Getz, Ravi Shankar, Richie Havens, Elvin Jones, Archie Shepp enz. Hij speelde op het laatste concert van Miles met Quincy Jones in Montreux en verving Charles Mingus in de groep Mingus Dynasty. Ook in de klassieke muziek is hij actief, hij speelde in het Bratislava Philharmonic Orchestra, het Cologne Radio Philharmonic Orch, de Hamburg State Opera. Bovendien schreef hij “Modern walking bass technique” een bijbel voor bassisten die op meer dan 300 universiteiten en muziekscholen wordt gebruikt.

Op dit album werken ze samen, Marty zingt en Mike speelt bas en cello, het resultaat mag er zijn. Het repertoire bestaat vooral uit standards zoals het titelnummer ‘Tis Autumn van Henry Demo, als eerste opgenomen door Nat King Cole daarna door vele anderen zoals Chet Baker, “Old devil moon” oorspronkelijk geschreven door Burton Lane met tekst van Yip Harburg voor de musical Finian’s Rainbow uit 1947, het werd ook opgenomen door Chet Baker. “When thered, red robin comes bob, bob, bobbin’along” van Harry Woods uit 1926, het favoriete nummer van zangeres/actrice LillianRoth, ook bekend van Al Johnson en Bing Crosby. “Stairways tot he stars” (Malneck/Signorelli) is ook een oldie gebaseerd op de instrumental Park Avenue Fantasy met tekst van Mitchell Parish, het is vooral bekend geworden door de versie van Glen Miller.”Lullaby of the leaves”(Bernice Petkere) ooit geschreven voor de Broadway revue Chamberlain Brown’s scrap book en bekend van o.a. Keely Smith en Ella Fitzgerald. “My mother’s eyes”(Baer/Gilbert) stamt ook uit de 78t. tijd, vertolkt door Danny Meyers.

“All or nothing at all“ (Altman/Lawrence) stamt uit 1939, de eerste versie werd gezongen door Frank Sinatra. En dan vinden we ook nog twee klassiekers van Duke Ellington “In a mellow tone” en “I ain’t nothing but the blues” en het bekende “Honeysuckle Rose” van Fats Waller op dit album. Allemaal ‘Old school stuff’ weliswaar, maar Marty Elkins weet het compleet nieuw leven in te blazen met haar timbre en superieure timing en bovenal met haar specifieke stemgeluid dat af en toe inderdaad doet denken aan Billie zonder dat ze overgaat in een gewilde kopiëring zoals die van de totaal overschatte Madeleine Peyroux. De summiere begeleiding werkt hier echt in haar voordeel, de samenwerking tussen haar specifieke, intieme stemgeluid en de warme tonen van bas of cello maken dit tot een bijzonder beluisteringswaardig album waar ik danig van heb genoten.

Jan van leersum.